مدتی هست که نمیتونم بیام اینترنت و یا بهتر بگم اینترنت مطمئن دم دستم نیست شاید این مشکل یک هفته دیگه هم ادامه پیدا کنه واسه همین هم فرصت رو غنیمت دونستم بیام این مسئله رو بگم!
درمورد مطلب قبلی هم باید بگم که غریبه عزیز از من خواسته از تمام دوستان دعوت کنم این کار رو ادامه بدن و اونا هم به دوستان دیگشون این رو پیشنهاد بدن و همین طور تا آخر که بر حسب وظیفه این رو هم اعلام میکنم.
بزودی بر میگردم
توی تمام مدتی که توی این وبلاگ مینوشتم از خودم میپرسیدم چرا بلاگ اسکای توی قسمت نوشتن مطالب یه ادیتور مثل تمام سرویس های دیگه نداره!!!
تا اینکه امروز بصورت کاملا شانسی با اینترنت اکسپلورر وارد شدم، دیدیم"به به" اینجا هم ادیتور داره... نگو چون تمام این مدت از فایرفاکس استفاده میکردم از داشتن این ادیتور محروم هستم! جا داره همین جا صمیمانه از دست اندکاران امر خواهش کنم که یه فکری هم برای ما بکنن!
مسئله بعدی میخوام در موردش حرف بزنم مربوط میشه به مطلب قبلیم!!!!!
چند وقت پیش متجه شدم یه کانال ماهواره ای (وای وای - نه ما نداریم؟ خونه همسایه ها دیدم) وجود داره که تمام مدت شبانه روز داره از شکار و روشهای اون صحبت میکنه؛ حالم به هم خورد از خودمون از تمدن از تفریحات مون از همه... همون مطلب مدتها مغزم رو میخورد و نهایتا باعث تولد داستانی شد که خوندین، شایدم نخوندین و فقط دیدین، شاید حتی ندیدین!!
مدتی قبل یه کامنت داشتم ار طرف یه شرکت یا یه سایت که فکر میکنم برا تمام دوستان بلاگ اسکای گذاشته شده بود و مضمونش این بود که بیا از این وبلاگ پول در بیار! بعد خوندنش برام یه سوال ژیش اومد: یعنی ما آدم ها به جایی رسیدیم که از هر چیزی میخوایم پول در بیاریم؟ حتی از جایی که توش خودمونو مینویسیم؟ این چه فرقی میکنه با....
و اما یه مطلب خوندم از دوست خوبم سارا خانوم که حیفم اومد نزارمش اینجا:
"و حقیقت همواره عریان در پی لباسش که بر تن ریا است میرود...
...و در غروبی غمگین...
...جوانکی از دیدن حقیقت بر تنش به لرزه میافتد...
در طلوع خورشید، ریا بار دیگر با لباسی از حقیقت بر تن، جوانک را میفریبد به خوابی!"
مطلب آخر چیزیه که به دعوت غریبه و به واسطه یاشار ازش مطلع شدم ظاهرا قراره هفت تا آرزوی محالمون رو بنویسیم، با خودم گفتم: من که کلی آرزوهای رنگ‌و وارنگ داشتم چرا این بار محال هاشو نگم:
یک. اولین آرزوی محالم اینه که خدا رو ببینم کلی سوال بی جواب دارم که میخوام ازش بپرسم (چیه مگه قرار نبود محال ها رو بگیم؟).
دو. دلم میخواد یه ماشین زمان داشتم باهاش بر میگشتم به کلی سال قبل، به زمان هایی که بعضی از پادشاه های احمق به این سرزمین مظلوم حکومت میکردن (مخصوصا این سلسله قاجار) بعد یه جوری جلوی بلاهایی که سر این خاک عزیز آووردن رو میگرفتم!
سه. آرزو میکنم با همون ماشین زمان میرفتم به هزار سیصد و هشتاد و هشت سال قبل به عربستان بعد ... رو میاوردم اینجا میگفتم ببین آینده رو...
چهار. دلم میخواد برا تمام بچه های بدسرپرست جایی رو بسازم که بتونن توش به راحتی زندگی کنن و امکاناتی رو فرهم کنم که به بتونن به زندگی که لیاقتشو دارن برسن.
پنج. دلم میخواد هر روز تمام گربه های شهر رو جمع کنم یه جا و بهشون یه دل سیر غذا بدم بخورن!
شش. ای کاش میتونستم جمجمه بعضی از این سیاست مدار های دنیا(چه داخلی و چه خارجی) رو باز کنم ببینم اگه اون تو مغزی هست، چرا این جوری کار میکنه؟
هفت. کاش میتونستم برم به یه کره دیگه که "حیات هوشمند" توش زندگی میکنه میخوام ببینم ما آدم ها ذاتمون خرابه؟ یا آسمون همه جا همین رنگه؟
پ.ن.: اگر بعضی از آرزو ها بنده مشابه آرزوهای مکتوب یا غیر مکتوب دوستان دیگست، همین جا افتخار خودم رو نسبت به شباهت فرخنده روح کوچکم به افکار درخشان اون دوستان اعلام میکنم
امروز اومده بودم پست جدیدی بزارم قبلش طبق عادت یه سری هم به دوستان زدم چند تا بحث به ذهنم رسید که این جا بهشون اشاره میکنم:
اول، هک شدن یکی از دوستانم هستش که واقعا ناراحتم کرد هر کسی که حتی یه ذره از اینتر نت سرش میشه میدونه که هک کردن یه وبلاگ کار شاقی نیست فقط کافیه توی چت یا به هر طریق دیگه ای پسوورد اون نویسنده بینوا رو پیدا کنی!
چون واقعیت اینه که کسی که بتونه حقیقتا وارد دیتا بیس سیستم بشه کل اون مجموعه رو میتونه بهم بریزه که چند وقت پیش برای "بلاگفا" ی عزیز و "پرشین بلاگ" محترم رخ داد.
دوم، بحثیه که یاشار ریز بینم مطرح کرده!
اولش میخوام کمی حاشیه برم و این طوری به قضیه نگاه کنم که توی این چند سال اخیر ما ایرانی ها شریف به قدری دچار تنبلی شدیم که دیگه کمتر کسی و تکرار میکنم، کمتر کسی (که این با هیچ کس کلی فرق میکنه) به خودش زحمت میده بیاد توی نت و وبلاگ بخونه، برای همین هم اکثر خوانندگان "فعال" وبلاگ ها خودشون هم وبلاگ نویس هستن به همین خاطر این یه رسمی شده بینمون (که البته هستش بد نیست) که هر کسی در جواب هر کامنتی میره و یه کامنت برای اون دوست میگذاره...
من علاوه بر اینکه به یاشار حق میدم میخوام اینو به صحبت هاش اضافه کنم که این طرز برخورد بیشتر یه جور بی محلیه تا احترام به نویسنده... من فکر میکنم بعضی دوستان با این کار دارن چهره اون کار خوبی که داره جا میفته رو خراب میکنن.
سوم، به بهانه آیدای عزیزم
چرا وبلاگ میخونیم؟
اگر دنبال اخبار نیستیم، آیا فرقی میکنه که این نویسنده داره داستان میگه و یا داره حقیقت زندگیش رو مینویسه؟
اگه اون از ما چیزی یا کمکی نمیخواد، چه فرقی میکنه که حقیقت رو میخونیم یا داستان؟
شاید بگیم فرقش تو اشدت احساسیه که به ما میده؛ مگه نه این که اگه این هم داستان باشه، چه تلخ و چه شیرین بالاخره یه گوشه این دنیا داره به شکل واقعی داره رخ میده، چند هزار بار برای یه داستان یا یه فیلم سینمایی گریه کردین یا خندیدیم؟ مگه نمیدونستیم که حقیقت ندارن؟
پ.ن.: در پایان باید بگم که اینها فقط نظر شخصیه من هستن، ممکنه کاملا اشتباه باشن و با نظر دیگران فرق میکنن!